بی بی سی فارسی
حملات ۱۱ سپتامبر: گزارش دقیقه به دقیقه روزی که جهان را تغییر داد
بیست سال پیش در صبحی در اواخر تابستان در روز ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ جهان تغییر کرد زیرا چهار هواپیمای ربوده شده به دو ساختمان مهم ایالات متحده، نمادهایی از قدرت اقتصادی ، سیاسی و نظامی آن کشور، برخورد کردند.
حملات ۱۱ سپتامبر که ۲۹۹۹ نفر را کشت تا حالا بزرگترین حمله مسلحانه در خاک ایالات متحده است و پیامدهای آن تا امروز احساس می شود.
پس از این حملات بود که به اصطلاح “جنگ علیه تروریسم” توسط ایالات متحده از جمله با حمله به دو کشور افغانستان و عراق آغاز شد.
در سطح شخصی‌تر، اعضای یک نسل کامل هنوز به خاطر می‌آورند که وقتی خبر حملات آن روز را شنیدند دقیقاً کجا بودند.
این مقاله داستان ۱۴۹دقیقه هرج و مرج و وحشت در آن صبح را دقیقه به دقیقه بازگو می‌کند.
۰۷:۵۹
پرواز شماره ۱۱ خطوط هواپیمایی امریکن (AA۱۱) از فرودگاه بین المللی لوگان در بوستون به مقصد لس آنجلس با حداکثر ظرفیت خدمه به پرواز در می‌آید و حامل خلبان، کمک خلبان و ۹ مهماندار است.
این هواپیما مسافر هم دارد و در میان ۸۱ مسافر، پنج هواپیماربا به سرپرستی محمد عطا، اهل مصر نشسته‌اند.
برنامه حمله در حال اجراست.
طراحی این برنامه پنج سال پیش در پایگاه شبکه ضدآمریکایی القاعده در افغانستان آغاز شده بود.
خالد شیخ محمد، شبه‌نظامی اهل پاکستان که طراح این حملات شناخته میشود، برنامه‌ای را تدوین کرد که بر اساس آن مسلمانان متعهد به این گروه برای ربودن هواپیما و استفاده از آن به عنوان سلاح علیه آمریکا آموزش می‌دیدند.
این طرح به تایید اسامه بن لادن، میلیونر شهروند عربستان و رهبر القاعده رسید که سازمان‌های جاسوسی آمریکا در پی او بودند و به زودی به تحت تعقیب‌ترین مرد در جهان تبدیل می‌شد.
۰۸:۱۴
از ترمینال دیگری در همان فرودگاه بوستون، پرواز ۱۷۵ شرکت هواپیمایی یونایتد (UA۱۷۵) هم با ۹ نفر خدمه و ۵۶ مسافر به مقصد لس آنجلس پرواز کرد.
پنج نفر از مسافران هواپیماربا هستند.
در همان زمان ، در پرواز AA۱۱، هواپیماربایان موفق می‌شوند وارد کابین خلبان و کنترل اولین هواپیمای این عملیات را در دست بگیرند.
اول دو مهماندار هواپیما احتمالا توسط هواپیماربایانی که در بخش درجه یک سفر می‌کردند کشته می‌شوند. در مرحله بعد، عطا، یکی از پنج هواپیماربای آموزش دیده در رشته خلبانی، از قسمت بیزنش راهی کابین میشود و یک هواپیماربای دیگر او را همراهی می‌کند و همزمان هواپیماربای پنجم هم به یک مسافر چاقو می‌زند.
این شخص که چاقو خورده دانیل لوین است که چهار سال در ارتش اسرائیل خدمت کرده بود و درست پشت سر عطا نشسته بود. اعتقاد بر این است که او هنگام تلاش برای جلوگیری از ادامه کار هواپیماربایان جانش را از دست داد.
درست مانند آنچه در هواپیماهای ربوده شده دیگر اتفاق افتاد، بقیه خدمه و مسافران مجبور می‌شوند به قسمت عقب هواپیما بروند. جنگجویان القاعده همراه با استفاده از گاز تحریک کننده، مسافران را تهدید می‌کنند که بمبی را که همراه دارند منفجر خواهند کرد هرچند گمان می‌رود هرگز بمبی وجود نداشته است.
بتی اونگ، مهماندار هواپیما، موفق میشود با مرکز رزرواسیون شرکت هواپیمایی امریکن تماس بگیرد و هشدار می‌دهد که هواپیمای پرواز AA ۱۱ ربوده شده است.
۰۸:۲۰
در این لحظه پرواز شماره ۷۷ شرکت هواپیمایی آمریکن (AA۷۷) از فرودگاه بین‌المللی واشنگتن-دولز در واشنگتن دی‌سی با شش خدمه و ۵۸ مسافر، از جمله پنج هواپیماربا، به پرواز در می‌آید.
مقصد هواپیما لس‌آنجلس است.
انتخاب این مقصد تصادفی نیست چون قرار است هر چهار هواپیمای ربوده شده از ساحل شرقی به ساحل غربی آمریکا بروند و بنابراین، تا ۴۳۰۰۰ لیتر سوخت حمل می‌کنند و قدرت انفجاری زیادی دارند.
هواپیماها در دست ربایندگان به موشک‌های هدایت شونده تبدیل می‌شوند.
۰۸:۲۴
عطا سعی می‌کند با استفاده از میکروفون کابین با مسافران ارتباط برقرار کند، اما دکمه اشتباه را فشار می‌دهد و خبر ربوده شدن هواپیما را به برج کنترل ترافیک هوایی در بوستون می‌رساند.
او فاش می‌کند که نه یک هواپیما، بلکه چند هواپیما ربوده شده است.
برج کنترل گیج شده و سعی دارد بفهمد چه اتفاقی در حال رخ دادن است، اما پیام دوم عطا جایی برای تردید باقی نمی‌گذارد: هواپیمای پرواز AA۱۱ ربوده شده است.
در آن زمان، مهاجمان ترانسپوندر یا دستگاه فرستنده مکان‌یابی هواپیما را خاموش کرده‌اند. این وسیله‌ای است که به کنترل ترافیک هوایی کمک می‌کند هر هواپیمایی را شناسایی و مسیر، سرعت و ارتفاع آن را تعیین کند.
خاموش کردن دستگاه، مکان‌یابی هواپیما را دشوارتر می‌کند.
اخبار مربوط به هواپیماربایی به رده‌های بالا در اداره هواپیمایی فدرال ایالات متحده (FAA)، یعنی سازمان کنترل ترافیک هوایی دولتی، منتقل میشود.
بیش از نیم ساعت می‌گذرد تا مقامات اداره هواپیمایی و مدیران شرکت‌های هواپیمایی مربوطه معنای واقعی کلمات عطا را درک کنند: “ما تعدادی هواپیما را در اختیار گرفته‌ایم.”
در همین حال، پرواز هواپیماهای مختلف در سراسر آمریکا مطابق برنامه و بدون هشدار ادامه می‌یابد و در میان آنها، چهارمین و آخرین هواپیمایی است که در آن روز ربوده شده و برای اجرای مقاصد مهاجمان به کار می‌رود.
۰۸:۴۲
پرواز ۹۳ شرکت هواپیمایی یونایتد (UA۹۳) از فرودگاه بین‌المللی نیوآرک در نیوجرسی، عازم سانفرانسیسکو است.
قرار بود این هواپیما ساعت ۸ صبح حرکت کند، اما ترافیک سنگین صبحگاهی در فرودگاه، پرواز را به تأخیر می‌اندازد.
این هواپیما به هدف مورد نظر خود نمی‌رسد و تصور میشود که تأخیر پرواز عامل آن است.
اما یک عامل مهم دیگر نیز وجود دارد. این پرواز با هفت خدمه و ۳۷ مسافر انجام میشود که چهار نفر از آنها هواپیماربا هستند – بر خلاف سه هواپیمای دیگر که پنج نفر هواپیماربا در این طرح مشارکت دارند.
با بلند شدن هواپیمای پرواز A۹۳ ، هواپیمای دوم – یعنی پرواز UA۱۷۵ – در هوا ربوده میشود.
۰۸:۴۴
نیم ساعت پس از ربوده شدن هواپیمای پرواز AA۱۱ ، این بمب پرنده به آسمان صاف نیویورک می‌رسد.
آسمان نه تنها از ابر، بلکه از هواپیما نیز پاک است: برج کنترل فرودگاه فکر می‌کند هواپیما به سمت فرودگاه بین‌المللی جان اف کندی پرواز می‌کند و از هواپیماهای دیگر می خواهند که از سر راه کنار بروند.
علیرغم خطرات احتمالی، مادلین سوینی، مهماندار هواپیما با استفاده از تلفن عقب هواپیما برای حدود ۱۵ دقیقه وضعیت را به مدیر خدمات پرواز به نام مایکل وودوارد گزارش داده است.
پرواز AA۱۱ ارتفاع خود را کم می‌کند اما به سمت فرودگاه نمی‌رود سوینی می‌گوید: “مشکلی در کار است چون ما در حال کاهش سریع ارتفاع هستیم.”
وودوارد از سوینی می خواهد تا از پنجره به بیرون نگاه کند تا ببیند آیا می‌تواند محل هواپیما را حدس بزند.
سوینی می‌گوید: “ما در ارتفاع خیلی کم پرواز می‌کنیم. ما خیلی خیلی پایین پرواز می‌کنیم. ما خیلی پایین پرواز می‌کنیم.”
سپس چند ثانیه بعد: “خدای من، ما خیلی پایین آمدیم.”
آن وقت است که تماس قطع میشود.
۰۸:۴۶
هواپیمای پرواز AA۱۱ به برج شمالی، یکی از برج‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی برخورد می‌کند. این آسمانخراش با ۱۱۰ طبقه خود به مدت سه دهه بر افق نیویورک مسلط بود.
سرگردانی مطلق حکمفرماست.
کنستانس لابتی که در آن لحظه در طبقه ۹۹ برج جنوبی کار می‌کرد دید اولین هواپیما نزدیک میشود.
او می گوید: “در جا خشکم زده، می‌توانم حرکت کنم.”
صدای او صدای یکی از بازماندگان و بستگان قربانیانی است که یادشان در مراسم یادبود و موزه ۱۱ سپتامبر به یادگار پخش میشود.
او می‌گوید: “می‌توانستم ببینم که هواپیما نزدیکتر و نزدیکتر میشود و حروف AA را روی دمش می‌دیدم. حتی می‌توانستم پنجره‌های رنگی کابین خلبان را ببینم، آنقدر نزدیک بود.”
لابتی می‌گوید: “صدای برخورد به برج شمالی مانند غرشی هولناک بود، برای یک لحظه، فقط در آن لحظه، تقریبا با آرامش آه کشیدم اما فورا متوجه واقعیت شدم … همه کسانی که در آن برج بودند کشته می‌شدند.”
بدنه هواپیما طبقه ۹۳ تا ۹۹ را می‌شکافد و بلافاصله صدها نفر کشته می‌شوند.
اعتقاد بر این است که این برخورد تمام پلکان طبقه ۹۲ به بالا را غیر قابل دسترس کرد – صدها نفر دیگر به دام افتادند.
در زمان برخورد، محفظه سوخت هواپیما مثل گلوله‌ای منفجر میشود که حداقل تعدادی از آسانسورها و برخی از طبقه‌های پایین‌تر، از جمله طبقات همسطح خیابان وست استریت و B۴ و چهار طبقه زیر زمین را ویران می‌کند.
در برخی نقاط ساختمان دما به ۱۰۰۰ درجه سانتیگراد می رسد و دود سیاه و غلیظ طبقات بالا را فرا می‌گیرد، نه تنها در برج شمالی، بلکه حتی در برج جنوبی.
سیستم ارتباط داخلی دستور می‌دهد مردم تخلیه نشوند، اما ران فازیو، رئیس لابتی در شرکت آئون به همه کارکنان می‌گوید بلافاصله با استفاده از پلکان از ساختمان خارج شوند.
این تصمیم جان دهها نفر را نجات خواهد داد.
۰۸:۴۷
جورج دبلیو بوش، رئیس جمهوری در آستانه ورود به یک کلاس درس در مدرسه ابتدایی بوکر در ساراسوتا، فلوریدا است که به او اطلاع می‌دهند “یک هواپیمای کوچک دو موتوره” به یکی از برج‌های دوقلو برخورد کرده است.
به بوش گفته میشود هنوز اطلاعات بیشتری در دست نیست و او برنامه خود را برای کتابخوانی برای بچه‌ها را ادامه می‌دهد.
اگرچه سازمان هواپیمایی فدرال بیش از ۲۰ دقیقه است که از ربوده شدن اولین هواپیما مطلع شده، اما هیچ گزارشی وجود ندارد که نهاد دیگری در واشنگتن از این موضوع مطلع شده باشد.
کاخ سفید نیز از آن مطلع نیست.
دیک چنی، معاون رئیس جمهور، خبر را از تلویزیون می‌شنود و واکنش او مشابه واکنش شاید میلیون‌ها نفر در سراسر جهان است: “چطور ممکن است هواپیمایی به مرکز تجارت جهانی برخورد کند؟
تقریباً در همان زمان، هواپیماربایان کنترل هواپیمای سوم، هواپپمای پرواز AA۷۷ را در دست می‌گیرند.
۰۸:۵۶
ده دقیقه پس از اولین برخورد، جای چندانی در طبقات بالای برج شمالی باقی نمانده که از گرما، آتش و دود در امان مانده باشد.
تصاویری از سقوط یا پریدن افراد از پنجره‌های از ارتفاع ۳۰۰ متری از سطح زمین ضبط شده است.
این فاجعه بُعد جدیدی از وحشت به خود می‌گیرد.
۰۹:۰۱
هرج و مرج در مرکز کنترل ترافیک هوایی در نیویورک به حدی است که هواپیمای دوم، پرواز UA۱۷۵ از مسیر برنامه‌ریزی شده خارج میشود بی‌آنکه مکان‌یاب خود را خاموش کرده باشد اما بدون هیچ مشکلی در آسمان شهر پرواز می‌کند.
زمانی اطلاعات مربوط به ربوده شدن احتمالی یک هواپیمای دیگر به سازمان هواپیمایی می‌رسد که کار از کار گذشته است.
۰۹:۰۳
هواپیمای پرواز ۱۷۵ UA با برج جنوبی مرکز تجارت جهانی برخورد می‌کند و طبقات ۷۷ تا ۸۵ ویران میشود.
در این زمان، تنها ۱۷ دقیقه از برخورد اول به برج شمالی می‌گذرد.
بزرگترین عملیات نجات در تاریخ نیویورک در حال اجراست.
کنستانس لابتی هنوز در حال پایین آمدن از پله ها بود که هواپیما به همین ساختمان، یعنی برج جنوبی برخورد کرد.
او در شهادت ضبط شده خود در کمیته رسیدگی به واقعه ۱۱ سپتامبر می‌گوید: “فکر می‌کنم به طبقه ۷۲ یا طبقه ۷۵ رسیده بودیم که صدای بلندی را شنیدیم و لرزش شدیدی را احساس کردیم و تعدادی از افرادی که از پله پایین می‌آمدند به پایین پرتاب شدند.”
خانم لابتی می‌گوید: “به نظر می‌رسید کسی ساختمان را گرفته، تکان داده و آن را در جای خود قرار داده است. من نرده‌ها با محکم نگاه داشتم تا زمین نخوردم اما بسیار دیگری از افراد را دیدم که روی پله‌هایی بودند که داشت خراب می‌شد.”
لابتی با اعتقاد به این که فقط برج شمالی در مقابل ساختمان آنها فرو ریخته به راه خود ادامه می‌دهد.
اما میلیون‌ها نفر در مقابل صفحه تلویزیون می‌دانند که هواپیمای دوم به برج دوم که کنستانس لابتی در آن است برخورد کرده است.
شبهه اولیه که احتمالا این واقعا یک تصادف بوده از بین می‌رود و عمدی بودن آن آشکار میشود.
برخلاف هواپیمای اول ، UA۱۷۵ قبل از سقوط به سمت پایین متمایل میشود و بخش‌هایی از طبقات که به آنها برخورد کرده فورا ویران نمی‌شود.
یکی از راه پله‌ها نیز حداقل از طبقه ۹۱ به پایین قابل دسترسی است، اما فرود آسان نیست. آتش، دود، تاریکی و بوی بد گاز فرار را به طور فزاینده‌ای دشوار می‌کند.
و یک مشکل دیگر وجود دارد: شماره تلفن۹۱۱ یعنی خط تلفن اضطراری نیویورک.
خدمات اورژانس با هجوم مراجعان مواجه است اما به مردم توصیه می‌کند تا زمانی که نیروهای امدادی نرسیده‌اند، در محل خود بمانند، صرفنظر از اینکه در بالا یا زیر محل اصابت قرار دارند یا اینکه می‌توانند از محل خارج شوند یا نه و اینکه آیا ماموران امداد می‌توانند به آنان برسند.
اعداد و ارقام متفاوت است، اما به نظر می‌رسد بیش از دوازده تا بیست نفر نتوانسته‌اند از محل اصابت یا بالاتر از آن به پایین بیایند.
۰۹:۰۵
بوش هنوز در مقابل بچه‌های ۷ ساله نشسته که اندرو کارت، رئیس دفتر کاخ سفید خبر حمله دوم به برج‌های دوقلو را در گوشش زمزمه می‌کند.
رئیس جمهور نشسته است، سرش را کمی تکان می‌دهد و لب هایش را جمع می‌کند.
بوش در مستند “۱۱ سپتامبر: داخل اتاق جنگ رئیس جمهور” به بی‌بی‌سی گفت: “در جریان یک بحران، بسیار مهم است که بر لحن خود مسلط باشید و نگرانی بروز ندهید، من منتظر لحظه مناسبی بودم که بتوانم از کلاس خارج شوم.”
او گفت: “نمی‌خواستم کاری دراماتیک انجام دهم، نمی خواستم ناگهان از صندلی بلند شوم و بیرون بیایم و کلاس پر از بچه‌ها را متوحش کنم، بنابراین منتظر ماندم.”
۰۹:۲۴
اندکی پس از برخورد دوم به برج‌های دوقلو، خطوط هوایی امریکن و یونایتد ایرلاینز تصمیم می‌گیرند دیگر پروازهای خود را در سراسر کشور متوقف کنند.
اد بالینگر، کنترل کننده ترافیک هوایی یونایتد ایرلاینز با بیش از ۴۰ سال سابقه، تصمیم می‌گیرد یک قدم جلوتر برود و به همه پروازهای زیر رادار خود در آن روز هشدار بدهد.
هواپیمای پرواز UA۹۳ یکی از آنها بود و چند دقیقه تا تبدیل شدن به چهارمین هواپیمای ربوده شده فاصله داشت.
در پیام کوتاه بالینگر آمده است: “مراقب هرگونه نفوذ به کابین خلبان باشید. دو هواپیمای تجاری به مرکز تجارت جهانی برخورد کردند.”
خلبان جیسون دال که گیح شده، پاسخ می‌دهد: “محتوای آخرین پیام را تایید کنید”.
اما جواب به موقع نرسید.
سال‌ها گذشته اما بالینگر همچنان افسوس می‌خورد که شاید پیام او به اندازه کافی واضح نبود.
۰۹:۲۸
در میان صداهای ناشی از درگیری، خلبان یا کمک خلبان هواپیمای UA۹۳ در تماس اضطراری درخواست کمک می‌کند.
برج کنترل کلیولند، اوهایو، تماس مهمی را دریافت می‌کند اما نمی‌تواند کاری بکند زیرا هواپیماربایان قبلا هواپیما را در اختیار گرفته‌اند.
ربودن هواپیمای پرواز UA۹۳ درست ۴۶ دقیقه پس از برخاستن از باند آغاز شد، نه نیم ساعت پس از پرواز مانند سه هواپیمای دیگر. این زمان اضافی و ۴۲ دقیقه تاخیر پرواز در سرنوشت این هواپیما تعیین کننده بود.
مهاجمان به رهبری زیاد جراح، شهروند لبنانی، تاکتیک تهدید مسافران و خدمه با بمب احتمالی را تکرار می‌کنند و مدعی می‌شوند که هواپیما را به فرودگاه باز می‌گردانند و همه را به قسمت عقب هواپیما منتقل می‌کنند.
در انتهای هواپیما، مسافران با استفاده از تلفن هواپیما و تلفن‌های همراه با عزیزان خود تماس می‌گیرند . چندین نفر از آنها می‌گویند تماس تلفنی آنان باعث ناراحتی هواپیماربایان نمی‌شود.
حداقل ۳۷ تماس برقرار میشود.
اینگونه آنها از حملات به برج‌های دوقلو در نیویورک و سرنوشتی که در صورت عدم اقدام در انتظارشان است مطلع می‌شوند.
۰۹:۳۴
در وزارت دادگستری در واشنگتن، مقامات از قبل می‌دانند که هواپیمای سوم هم ربوده شده است.
تئودور اولسون، دادستان کل، این خبر را از همسرش باربارا ، که در پرواز AA۷۷ بود، شنید.
اولسون بعداً به خاطر می‌آورد که همسرش قبل از قطع تماس به او گفت: “به خلبان چه بگویم؟ به خلبان بگویم چه کاری باید انجام دهد؟”
سازمان هواپیمایی برای نیم ساعت تلاش کرده هواپیما را پیدا کند، اما فرستنده مکان‌یاب هواپیما خاموش است.
مقامات تصمیم می گیرند ارتش را مطلع کنند.
مرکز هواپیمایی فدرال در واشنگتن به فرماندهی پدافند هوایی آمریکای شمالی (NORAD) که مسئول حفاظت از حریم هوایی ایالات متحده در برابر حملات هوایی است، می گوید: “ما ۷۷ آمریکایی را نیز از دست دادیم.”
سرویس مخفی توسط مقامات فرودگاه رونالد ریگان در واشنگتن مطلع میشود که یک هواپیمای ناشناس به سمت کاخ سفید در حرکت است.
معاون رئیس جمهوری به پناهگاه کاخ منتقل میشود.
اما سپس هواپیما مسیر خود را ۳۳۰ درجه تغییر می‌دهد.
این هواپیما دیگر به سمت کاخ سفید یا ساختمان کنگره حرکت نمی‌کند بلکه با سرعت کامل ۱۹۰۰ کیلومتر در ساعت به سوی پنتاگون می‌رود که ۸ کیلومتر با کاخ سفید فاصله دارد.
۰۹:۳۷
هواپیمای پرواز AA۷۷ به دیوار غربی پنتاگون برخورد می‌کند و به یک گلوله آتش تبدیل میشود که تا ارتفاع ۶۰ متر بالا می‌رود.
همه ۶۴ سرنشین هواپیما و ۱۲۵ نفر در مقر وزارت دفاع کشته می‌شوند.
دهها نفر دیگر به شدت زخمی شده‌اند.
اخبار حمله به برج های دوقلو، حمله به پنتاگون را تا حدودی تحت‌الشعاع قرار داده است.
اما برای جورج بوش اینطور نبود.
او به مستندسازان بی‌بی‌سی گفت که آن زمان بود که متوجه شد کشور در جنگ است.
بوش می‌گوید: “برخورد هواپیمای اول می‌تواند تصادفی باشد. هواپیمای دوم قطعاً حمله بود. هواپیمای سوم اعلام جنگ بود.”
۰۹:۴۲
پس از حمله پنتاگون، سازمان هواپیمایی در اقدامی بی‌سابقه دستور می‌دهد همه پروازهای تجاری بلافاصله در نزدیکترین فرودگاه فرود بیایند.
در سراسر آمریکا حدود ۴۵۰۰ نفر زمین‌گیر شده‌اند.
نگرانی‌هایی در مورد یک هواپیما وجود دارد که هنوز در حال پرواز است: هواپیمای پرواز UA۹۳ ، ربوده شده و فرستنده مکان‌یاب آن خاموش است.
۰۹:۵۷
خدمه و مسافران UA۹۳ می‌دانند اگر برای متوقف کردن مهاجمان اقدامی نکنند محکوم به مرگ هستند.
آلیس هوگلند، مهماندار سابق هواپیما، برای پسرش، مارک بینگهام، که در هواپیماست دو پیام صوتی می‌گذارد.
او در اولین پیام می‌گوید: “مارک، این مادرت است. اخبار این است که هواپیما توسط تروریست‌ها ربوده شده. آنها در حال برنامه‌ریزی هستند تا احتمالا از هواپیما برای هدف قرار دادن محل‌هایی روی زمین استفاده کنند. من می‌گویم دست به کار شوید و هر کاری که می‌توانید برای غلبه بر آنها انجام دهید ، زیرا آنها مصمم هستند.”
و توصیه را در پیام دوم با لحنی سریع تکرار می‌کند: “می‌گویند یک هواپیما به سمت سان فرانسیسکو حرکت می‌کند. ممکن است این پرواز شما باشد، بنابراین اگر می‌توانید تعدادی از افراد را گروه‌بندی کنید و هر کاری را که می‌توانید بکنید، دوستت دارم، موفق باشی.”
بر اساس اطلاعاتی که به افراد محلی ارسال شد، همه سرنشینان هم نظر بودند که بهترین راه، مبارزه با مهاجمان است.
۰۹:۵۸
شرایط هولناک نیویورک ادامه دارد و برج جنوبی کاملا فرو می‌ریزد.
تنها ۱۱ ثانیه طول می‌کشد تا کل ساختمان پایین بیاید.
همه کسانی که در ساختمان هستند همراه با مردمی که در خیابان و هتل ماریوت در داخل مرکز تجارت جهانی هستند جان خود را از دست می‌دهند.
کنستانس لابتی یکی از افرادی است که موفق به فرار از برج میشود اما ابری از گردوخاک ناشی از آوار منطقه را فرا گرفته است.
صبح روز بعد او می‌فهمد که فازیو، رئیس و “قهرمان” او، که همه افراد دفتر را به تخلیه تشویق کرده بود موفق به فرار نشد.
۱۰:۰۳
به مدت شش دقیقه مسافران هواپیمای پرواز UA۹۳ برای ورود به کابین خلبان هواپیما و مهار هواپیماربایان تلاش می‌کنند.
دستگاه ضبط صدا در جعبه سیاه هواپیما صدای ضربات بلند، برخورد، فریاد و شکستن شیشه و بشقاب را ضبط می‌کند در حالی که مسافران سعی دارند در کابین را به زور باز کنند.
در یک مرحله، زیاد جراح هواپیما را به چپ و راست متمایل می‌کند تا مسافران از حالت تعادل خارج شوند در حالی که هواپیمارباهای دیگر پشت در را گرفته‌اند تا باز نشود.
جراح می گوید: “همینجاست؟ تمامش کنیم؟” هواپیماربای دیگر پاسخ می‌دهد: “نه هنوز. وقتی همه آمدند، ما کار را تمام می‌کنیم.”
آنها هنوز ۲۰ دقیقه با هدف خود در، واشنگتن دی‌سی فاصله دارند.
جراح دوباره از هواپیماربای دیگر می‌پرسد که آیا باید هواپیما را به زمین بکوبد؟ این بار به او گفته می شود “بله”.
در حالی که هواپیما با سرعت به سوی زمین سقوط می‌کند، یکی از هواپیماربایان شعار می‌دهد: “الله اکبر، الله اکبر!”
در حالی که تلاش مسافران برای ورود به کابین ادامه دارد، هواپیما با سرعت بیش از ۹۳۰ کیلومتر در ساعت در یک مزرعه در شنکسویل، پنسیلوانیا به زمین برخورد می‌کند.
هیچکس زنده نمی‌ماند.
کاخ سفید چند دقیقه منتظر می‌ماند و نمی‌داند که آیا هواپیما توسط ارتش سرنگون شده است یا نه.
به ارتش دستور داده شده بود که این هواپیما را قبل از رسیدن به هدف – که تصور میشود کاخ سفید یا ساختمان کنگره باشد – سرنگون کنند.
۱۰:۲۸
بیش از ۱۰۰ دقیقه از برخورد هواپیمای پرواز AA۱۱ به برج شمالی می‌گذرد.
این برج دو برابر برج دیگر مقاومت می‌کند، اما سرنوشت مشابهی در انتظارش است و با شروع ریزش ساختمان، ظرف ۹ ثانیه به زمین می‌افتد.
بیل اسپید، از ماموران آتش‌نشانی نیویورک تنها چند متر با برج شمالی فاصله دارد. تکان ناشی از سقوط برج او را حدود ۱۲ متر دورتر پرتاب و زیر آوار مدفون می‌کند.
یک ساعت طول می‌کشد تا خود را به خیابان برساند و بعدا می‌فهمد که تنها بازمانده ۱۲ آتش‌نشان واحدش است که زنده مانده.
عمویش که با پرواز UA۹۳ سفر می‌کرد هم از جان باختگان این واقعه است.
با کشته شدن ۲۹۷۷ نفر – بدون احتساب ۱۹ هواپیماربای ربوده شده – ۱۱ سپتامبر مرگبارترین حمله در خاک آمریکا بوده است.
این واقعه همچنین بیشترین تلفات در میان ماموران امدادرسانی و نجات در تاریخ ایالات متحده را برجا گذاشت. تنها در نیویورک ، ۳۴۳ نفر از کشته‌شدگان از ماموران آتش‌نشانی بودند.
به گفته مراکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های ایالات متحده، در ماه‌های بعد حدود ۴۰۰ هزار نفر به خاطر مسمومیت، جراحت جسمی و آسیب‌روحی به بیماری مزمن مبتلا شدند و حتی جانشان را از دست دادند.
پیامدهای حملات ۱۱ سپتامبر تا به امروز ادامه دارد.
تعقیب اسامه بن لادن توسط آمریکا به حمله به افغانستان در سال ۲۰۰۱ منجر شد شد زیرا القاعده در آنجا در پناه طالبان بود.
دکترین “جنگ علیه ترور” بوش متعاقبا به حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ منجر شد.
دو دهه از این حملات می گذرد. خروج شتابزده آمریکا از افغانستان در هفته‌های منتهی به این سالگرد با هرج و مرج و تلفات انسانی همراه بوده است.
طالبان بار دیگر به قدرت بازگشته‌اند.
ماموریت ایالات متحده در افغانستان رسما به پایان رسیده اما ممکن است صفحات مرگبارتری در پیش باشد.
