رویداد های اخیر
صلیب سرخ: در شش ماه، ۳۲۰ غیر نظامی از اثر انفجار مواد منفجره به جا مانده از گذشته کشته و یا زخمی شدند
آنان می افزایند که از این میان ۲۶۴ تن کودکان هستند که ۸۲.۵ در صد کل قربانیان را تشکیل میدهند.
مسوولان کمیته صلیب سرخ در افغانستان میگویند که از اثر انفجار مواد منفجر به جا مانده از گذشته، ۳۲۰ غیرنظامی در شش ماه نخست سال جاری میلادی کشته و یا زخمی شده اند.
آنان می افزایند که از این میان ۲۶۴ تن کودکان هستند که ۸۲.۵ در صد کل قربانیان را تشکیل میدهند.
هرچند جنگ در کشور پایان یافته اما هنوز سایه سنگین آن بر زنان باردار و کودکان افغان چشمگیر است.
مریضیهای عفونی، سوء تغذیه، خشونت و مشکلات روانی، علایم خسارتهای غیر مستقیم جنگ پنداشته میشوند.
مادر یحیی، یکی از کودکان معلول میگوید: «وضعیت اقتصادی ما آنقدر خوب نبود، پول نداشتیم. طفلک ما عملیات اش را در شفاخانه دولتی چهار صد و بستر سپری کرد.»
مادر احمد سلطان، کودک معلول میگوید: «من نزد داکتر رفتم. برایم هیچ چیزی نگفت. نگفت که طفل تان تکلیف دارد. وقتی که عملیات شدم، داکتر گفت که سوء شکل است. نگفت که برایش آکسیجن بده. فردایش هم نپرسید که مریض چطور شد. از طریق تلیفون به نرسها گفت که مریض را خارج کنید.»
اما برخی دیگر از معلولان که از اثر انفجار مواد باقی مانده از جنگ، اعضای بدن شان را از دست داده اند از دولت میخواهند تا زمینه کار را برای آنان فراهم سازد.
عمرشاه، معلول از ولایت پکتیا میگوید: «برای ما باید پول داده شود تا بتوانیم با آن مشکلات خود را حل کنیم.»
سلطان، معلول میگوید: «من قبلاً انجنیر موبایل بودم. در بخش پروگرام موبایل کار میکردم. سه و نیم ماه از حادثه میگذرد. من و پدرم خانه نشین هستیم، چون کار کرده نمیتوانیم.»
داکتران، آسیب های اثرات جنگ بر کودکان را احساس ترس و اضطراب در نزد آنان میپندارند.
آنان تاکید میورزند که این کودکان در دراز مدت به ارایه خدمات حمایتی برای مقابله با این وضعیت نیاز مبرم دارند.
قیس، داکتر میگوید: «جنگ زده هستند یا بحران جنگ را سپری کرده اند. طبعاً زیربنا ها از بین می رفته باشد. دسترسی مردم به مراکز صحی بسیار کم می باشد. از همین جنگ است که مراکز صحی هم متاثر می شود. دوا به موقع نمی رسد. مادران نمی توانند به کلینک بروند، خصوصاً مادرانی که حمل دارند و ضرورت به معاینه و دوا دارند.»
بربنیاد آمار کمیته صلیب سرخ در افغانستان، در حال حاضر دست کم ۲۰۰ هزار تن دارای محدودیت جسمی، زیر پوشش برنامههای این نهاد بینالمللی قرار دارند.
