افغانستان با کمبود دارو روبرو است

خبرگزاری رویترز گزارش کرده است که افغانستان پس از محدود شدن فعالیت بانک‌ها و اختلال در گذرگاه‌های کشور با کمبود دارو روبرو است.

این درحالی است که اکثریت داروهای کشور از پاکستان، هند، بنگله‌دیش، ایران و ترکیه وارد می‌شوند، اما با تصرف گذرگاه‌ها توسط امارت اسلامی افغانستان این گذرگاه‌ها فعالیت‌ خود را از سر نگرفته اند.

روح‌الله الکوزی، رییس یک شرکت دواسازی در این باره گفت:” بلی، پس از تصرف، بانک‌ها بسته شده است. طوریکه بانک‌ها بسته شده است ما نمی‌توانیم پول را به خارج انتقال بدهیم. اگر ما نتوانیم پول را به گونه قانونی به تامین کنندگان انتقال دهیم، آنها نمی‌توانند برای ما دوا بفرستند، از این لحاظ قیمت‌ها بلند میرود. وقتی تقاضا زیاد شود و عرضه کم شود نرخ‌ها به گونه عادی بلند میرود. ما با کمبود دواهای اولیه روبرو استیم.”

مقام‌ها گفته اند که پس از تغییر نظام شماری بیماران در شفاخانه‌های دولتی افغانستان افزایش یافته است، و خبر خوش هم این که تمویل کنندگان بین‌المللی نیز به شفاخانه‌های دولتی توجه کرده اند.

نورالحق یوسفزی، رییس انستیتوت صحت طفل اندراگاندی، در این باره گفت:” در حقیقت ما بیشتر مریضان داریم. خوشبختانه یونیسف و سازمان جهانی صحت به افغانستان به ویژه به شفاخانه ما که شفاخانه اطفال است توجه کرده است. آنها در سال‌های گذشته توجه نمی‌کرد، اما حالا عرضه شان را برای ما افزایش داده است.”

در گزارش همچنان آمده است که شفاخانه‌های دولتی افغانستان در سه یا چهار سال گذشته از بهر فساد و روند تدارکات با کمبود مواد صحی روبرو بودند.

بر اساس این گزارش باوجودیکه شفاخانه‌های دولتی افغانستان از سوی جامعه جهانی تمویل میشد، اما باز هم با کمبود دارو روبرو بودند.

داکتر محمد فیاض صافی، رییس اتحادیه داکتران افغانستان، در این مورد گفت:” از یکطرف نرخ‌ها بلند رفته است و از سوی دیگر مردم غریب شده است، این داکتران، مریضان و جامعه را تحت تاثیر آورده است. باوجودیکه در رژیم سابق نیز بیماران در مارکیت دارو را خریداری میکردند. ما به مریض نسخه میدادیم. مریضان در نظام سابق نیز یک تابلیت را از شفاخانه دولتی اخذ نمی‌کرد.”

وحید مجروح، سرپرست پیشین وزارت صحت عامه کشور، گفته که برای از میان برداشتن چالش‌های سکتور صحی با همکاران خارجی تلاش کرده، اما موفق نشده است.

مجروح در این باره گفت:” این باعث شد که ما منابع کم و یا هیچ نداشته باشیم، بسیاری از امکانات سکتور خصوصی ما بمشول، دارو، تیل، آکسیجن، معاش{ محدود بود}. ما تلاش میکردیم با همکاران خارجی خود این مشکل را حل کنیم، اما موفق نشدیم.”