اول اکتوبر برابر است با روز کهن سالان در جهان

اما از این روز در افغانستان تا کنون تجلیل نشده است .

مسوولان در جمعیت هلال احمر افغانی می گویند:

حکومت افغانستان برنامه خاصی برای حمایت از این قشر ندارد.

در عین حال ، وزارت کار و امور اجتماعی به این باور است که بنا برعنعنات و سنت های مردم افغانستان، تاکنون نیازی به حمایت از کهن سالانه ، محسوس نشده است. و مسولان هلال احمرمى افزايد.

مردى ابراهیم نام دارد، سن اش بیش از شصت سال است.مدت دو سال است که زیر پوشش ارایه  خدمات مرستون  جمیعت هلال احمر افغانی قرار دارد.

ابراهیم باشنده اصلی ولایت غور است که به گفته خودش، مشکلات اجتماعی در زمان حکومت سردار محمد داودخان باعث شد که زادگاهش را ترک کند.حالا او کسی را ندارد که از وی احوال گیری کند.چه امیدی به او باقی مانده است؟

شمار کهن سالانی اند که زیر یک سقف زندگی می کنند و از سوی هلال احمر و یا حکومت امرار معاش می شوند اما در کوشه های پایتخت کسانی وجود دارند که زندگی بدتر از اینها دارند.

ولید اکبر سروری سخنگوی جمیعت هلال احمر افغانی می گویند:

با وجود نیاز شدید برای همکاری با کهن سالان، تاکنون حکومت و هیچ نهادی چنین برنامه ای را روی دست ندارند.

به قول گزارشگر راديو تلويزيون آريانا:

خانم مستی گل كه از هلمند مهاجر شده است و در چهاراهي قمبردر حالت خراب زندگي ميكند.

نمیداند که چند ساله است، اما از ظاهر او معلوم است که بیش از پنجاه سال دارد.

او با این سن، از هفت نواسه و دو عروس اش، سرپرستی میکند.

سپوژمی نیز از هلمند مهاجر شده و هم سن و سال مستی گل است.او نیز با چنین مشکلی دست و پنجه نرم میکند.

ابراهیم، مستی گل و سپوژمی تنها نمونه های از صدها هزار کهن سالی است که با چنین وضعیتی روزگار میگذرانند.

یک مقام در وزارت کار و اموراجتماعی میگوید:

در افغانستان تاکنون نیازی برای حمایت از کهن سالان محسوس نبوده است.به گفته این مقام که نخواست نامی از او برده شود، عنعنات و سنت های مردم افغانستان اجازه نمیدهد که پدر یا مادر پیرش از سوی کدام نهادی حمایت شود.

شاید هزارن خانم مثل این مادران با دست های لرزان و پیچه های سفید نواسه های صغیر و یتیم خود را امرار معاش کنند. هزاران مادر در ا فغانستان وجود دارد که پسران یا نان آوران خانواده خود را بر اثر جنگ ها از دست داده وخود نان آور خانه باشند