تلخ کامی های بزرگ شدن در افغانستان

پس از چاشت روز شنبه در اواخر اکتوبر، یک مهاجم انتحاری سعی کرد وارد یک مرکز آموزشی در کابل شود که از طرف نگهبانان این مرکز شناسایی شد و انتحاری مواد انفجاری همراهش را در نزدیکی در ورودی انفجار داد. در این انفجار دست کم ۲۴ دانش آموز جان باخت و شمار زیادی نیز زخمی شد.

دختر یکی از همکارانم جان سالم به در برد اما شمار زیاد از خانواده ها به عزا نشسته اند.

در همان ماه، بالای یک مکتب در شمال شرق کشور حمله هوایی صورت گرفت، بر اساس گزارش ها در این رویداد دست کم ۱۲ کودک جان باختند. در رویداد در پی تلاش برای مورد حمله قرار دادن شورشیان صورت گرفته است. این رویداد ناآرامی برای پدر و مادر داغدار که عزیزانشان را در اثر آتش و خشم از دست داده اند، به ارمغان آورده است.

حملاتی از این دست که قوانین جنگ را نقض می کنند و مستقیما بر کودکان تاثیر می گذارد، در افغانستان بسیار رایج است. اگر این اتفاقات در دنیای غرب بیفتد، محکومیت گسترده ای را به همراه خواهد داشت. متسفانه، آنها اغلب در نتیجه رقابت اخبار جهانی، مانند همه گیری کووید-۱۹ و انتخابات ریاست جمهوری امریکا، کمتر گزارش می شوند.

همانطور که سازمان ملل متحد در آخرین گزارش خود در مورد هزینه های غیرنظامی جنگ افغانستان فاش کرد، در ۹ ماه نخست سال ۲۰۲۰ نزدیک به ۱۹۰۰ کودک کشته یا معلول شده اند.

این بسیار تکان دهنده است.

یک دختر ۱۴ ساله افغان به ما گفته است: “زمانی که جنگ در میگیرد هیچ جای از دهکده مان امن نیست اما خانه نسبت به بیرون بهتر است. ما در گوشه های اتاق پناه میگیریم.”

این یک واقعیت وحشتناک است که امروز هر کودک در افغانستان در فضای جنگ بزرگ شده است.

تشدید خشونت مانع آموزش کودکان نیز شده است. ایتلاف جهانی برای حمایت از آموزش و پرورش بیش از ۳۰۰ حمله بر مکاتب را بین سال های ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۹ ثبت کرده است که منجر به زخمی یا کشته شدن حداقل ۴۱۰ دانش آموز و معلم شده است.

حتی قبل از همه گیری کووید-۱۹، تخمین زده می شود که ۳.7 میلیون کودک، تقریبا نیمی از کل کودکان واجد شرایط مکتب، از رفتن به مکتب بازمانده اند.

 تاثیر این امر بر روی کودکان به مراتب زیادتر است.

عدم دسترسی به آموزش منجر به افزایش خطر سو استفاده و بهره برداری می شود. و ما می دانیم که در افغانستان ۹۳ درصد کودکان دیررس واجد شرایط برای رفتن به مکتب مهارت خواندن ندارند.

از سوی هم در قسمت آموزش و پرورش در افغانستان سرمایه گذاری کم نیز صورت میگیرد. در حال حاضر افغانستان ۷۸ درصد کمتر از میانگین کشورهای آسیای جنوبی روی آموزش و پرورش سرمایه گذاری میکند که این امر تاثیر عمیقی برای سال‌های آینده ، به ویژه برای دختران خواهد داشت.

دختران تحصیل کرده برای صلح پایدار یک کشور جنگ زده مانند افغانستان بسیار مهم اند. ما از تجربه می دانیم که دختران تحصیل کرده سلامتی و تغذیه را بهبود می بخشند و به عملکرد و رشد اقتصادی بهتر کمک می کنند.

ما بسیار نگران ایم که ۶۰ درصد کودکان در که از مکاتب محروم میشوند، دختران اند. این امر در انگلیس، ایالات متحده یا استرالیا قابل تحمل نیست، پس چرا در افغانستان قابل قبول است؟

و حالا این کشور با همه گیری کووید-۱۹ نیز مبارزه کند؛ در کشوری که به سیستم فرسوده صحی نیز حمله شده است، جایی که پزشکان و پرستاران کشته شده اند.

همه اینها در کشوری است که امسال تقریبا ۵۰ درصد مردم یعنی ۱۸.4 میلیون نفر به کمک های بشردوستانه احتیاج دارند. طبق اعلام سازمان ملل، ۵.5 میلیون نفر به زودی می توانند شرایط قحطی را تجربه کنند و سه میلیون کودک زیر پنج سال از کمبود تغذیه رنج می برند.

جای تعجب نیست که افغانستان یکی از بدترین نقاط جهان برای کودکان است.

علی رغم افزایش چشمگیر نیازهای بشردوستانه، کمک های بین المللی به افغانستان کاهش یافته است.  تمویل کنندگان به تدریج کمک های بشردوستانه خود به سازمان ملل را کاهش داده اند؛ از ۸۷.5٪ در ۲۰۱۶ به ۷۶٪ در ۲۰۱۹ بودجه خود را تامین می کنند. و امسال نیز تنها ۴۰٪ کمک مورد نیاز تامین میشود که این تاسف باز است.

به همین دلیل در روز آینده کنفرانس تمویل کنندگان برای افغانستان در ژنو بسیار مهم است.

جامعه بین الملل باید با دولت افغانستان همکاری کند تا اطمینان حاصل کند که قوانین ملی مربوط به حمایت از کودکان به طور کامل تطبیق و در سراسر کشور گسترش پیدا میکند. و باید به کار خود برای کمک به تامین صلح پایدار ادامه دهد تا نسل های بعدی کودکان فارغ از ترس از خشونت و مرگ بزرگ شوند.

این بیشتر باید تعهد ما نسبت به ملتی باشد که مردمش دهه ها سختی ، درگیری و خشونت را تحمل کرده اند. در واقع، این بسیار حیاتی است تا کشوری که درگیر چندین دهه جنگ و تفرقه است بتواند آینده بهتری برای همه شهروندان خود رقم بزند.

نویسنده: کریس نیامندی مدیر ساحوی سیف د چلدرن برای افغانستان