نیپال برای شهیدان نسل «زد» مراسم تدفین دولتی برگزار کرد

نیپال روز سه‌شنبه با برگزاری مراسم تدفین دولتی، به جوانان کشته‌شده در جریان اعتراضات نسل «زد» وداع گفت؛ مراسمی که هم‌زمان بازتاب‌دهنده اندوه خانواده‌ها و نشان‌دهنده ابعاد تاریخی خیزشی بود که در ماه جاری این کشور را به لرزه درآورد.

مراسم تدفین از شفاخانه تدریسی پوهنتون تریبهوان در منطقه مهاراج‌گنج آغاز شد؛ جایی که اجساد برای انجام معاینات طبی نگهداری شده بودند و سپس از مسیرهای مختلف پایتخت به سوی پشوپتی آریاگهات منتقل گردید.

در طول مسیر، هزاران تن از شهروندان گرد آمدند تا به قربانیان ادای احترام کنند. اجساد، که با بیرق ملی پوشانده شده بودند، به‌طور رسمی از سوی حکومت به عنوان شهید شناخته شدند؛ اقدامی نمادین که این جوانان را در کنار نسل‌های پیشین مبارزان سیاسی در مسیر پرچالش دموکراسی نیپال قرار می‌دهد.

در داخل صحن شفاخانه، خانواده‌ها با اشک و اندوه با عزیزان‌شان خداحافظی کردند؛ نوجوانان، محصلان پوهنتون و کارگران جوان، در سنین ۱۳ تا ۲۸ سال، که زندگی‌شان در جریان حرکتی که از ۸ سپتمبر آغاز شده بود، به پایان رسید. این اعتراضات در واکنش به تلاش حکومت برای محدود ساختن شبکه‌های اجتماعی شکل گرفته بود.

مقامات ارشد حکومتی، از جمله وزیر انرژی کولمن غشینگ و وزیر امور داخله و عدلیه اوم پراکاش آریال، در این مراسم حضور یافته و شخصاً اجساد قربانیان را با بیرق ملی پوشاندند.

از میان ده شهید که اجسادشان در این مراسم حضور داشت، چهار تن در پشوپتی به خاک سپرده شدند و شش تن دیگر توسط هلیکوپترهای اردوی نیپال به مناطق اصلی‌شان انتقال داده شدند تا مراسم تدفین در زادگاه‌شان برگزار شود.

حکومت اعلام کرده است که برای هر خانواده شهید بسته کمکی به ارزش یک‌ونیم میلیون روپیه اختصاص خواهد یافت که شامل یک میلیون روپیه به‌عنوان غرامت و ۵۰۰ هزار روپیه برای مصارف مراسم تدفین و هزینه‌های مرتبط می‌باشد. این کمک‌ها از طریق وزارت امور داخله و ادارات محلی توزیع خواهد شد. همچنان، برای زخمیان درمان رایگان فراهم شده و طرحی برای ساخت پارک یادبود شهدا به تصویب رسیده است.

براساس آمار رسمی، این اعتراضات تاکنون ۷۲ کشته و بیش از ۲۳۰۰ زخمی برجا گذاشته است که از این میان، ۲۸۳ تن هنوز تحت درمان در شفاخانه‌ها قرار دارند. این آمار، شدت درگیری‌ها میان نیروهای امنیتی و معترضان را نشان می‌دهد و بیانگر آن است که این حرکت، که عمدتاً توسط نسل دیجیتالی و متصل به شبکه‌های اجتماعی نیپال رهبری می‌شد، به بزرگ‌ترین بحران سیاسی بیش از یک دهه اخیر در این کشور بدل گردیده است.

به رسمیت شناختن قربانیان به عنوان شهدا، این خیزش جوانان را به سنت طولانی مبارزات مردم نیپال علیه قدرت‌های متمرکز پیوند می‌دهد؛ از مبارزات دموکراسی‌خواهانه دهه ۱۹۹۰ گرفته تا جنبش مردمی سال ۲۰۰۶. اما بر خلاف جنبش‌های پیشین که توسط احزاب سیاسی سازماندهی می‌شد، این حرکت توسط جوانان آگاه به تکنولوژی و شبکه‌های اجتماعی، بدون رهبری مشخص، به‌سرعت شکل گرفت و با خواست پاسخگویی، اشتغال و کرامت انسانی به پیش رفت.